Nieuws Willem Post

Den Haag Centraal – 12 januari 2021

Washington aan Zee 

Amerika! Een voorbeeld in de verte. Zo was het toch altijd. Soms was dat wonderlijke land opeens zelfs heel dichtbij. Presidenten als Kennedy, Clinton en Obama waren als ‘one of us’. Het voelde als familie. Uncle Sam dan als een soort van lievelingsoom. 
Natuurlijk was er van tijd tot tijd kritiek. Op de oorlogen, op het racisme, op het ongebreideld kapitalisme. 1 procent van de bevolking beschikt daar nu over op z’n minst een derde van de totale welvaart. Notabene in het rijkste land van de wereld leven van alle westerse landen de meeste armen. 
Als Amerika iets is, is het een land van contrasten. Van het fel schijnende licht als ‘shining city upon a hill’ tot welhaast de totale duisternis. Afgelopen woensdag was zo’n langgerekt moment waarop de lichten boven Amerika doofden. 
Je kon het aanvangsmoment heel precies aanwijzen. President Trump drukte hoogstpersoonlijk op het lichtknopje. Uitgerekend in het hart van de Mall, die heilige tuin van de Amerikaanse geschiedenis met al z’n glanzende monumenten en regeringsgebouwen. 
Kenmerkend voor deze Amerikaanse keizer is dat hij danst met woorden. Zijn taalgebruik is suggestief, beeldend ook maar juridisch kun je hem vaak net niet aanpakken. 
Maar op het moment dat hij de door hem tot het maximum opgefokte aanhangers opriep naar het Capitool op te trekken en dat hij persoonlijk zou meelopen, wist ik dat dit een revolte tot gevolg zou hebben. Het doet er niet toe dat Trump besloot niet mee te lopen en naar het Witte Huis afboog om voor de televisie plaats te nemen. Het startschot was gegeven. 
De president had eerder opgeroepen ‘dat het er wild aan toe zou moeten gaan’. En daarmee leidde hij hoogst persoonlijk een volksopstand in. 
De beelden die volgden, maakten me doodstil. Voor wel een uur of zo. Ik weet wel zeker dat ook in Haagse huiskamers de stilte naar binnen sloop. Alsof in één klap Uncle Sam aan een hartstilstand was overleden. 
Ik was ook boos. Liefkozend noem ik Den Haag al jaren ‘Washington aan Zee’. Daar zit 
Iets van verbondenheid in. Een soort van oergevoel. Al hebben we dus regelmatig kritiek, we horen bij elkaar als verre vrienden. Stel je eens voor: als Amerika wegvalt… 
Aan Biden nu de taak om de doodzieke patiënt te reanimeren. Twee dagen voor zijn inauguratie ‘presenteer’ ik in perscentrum Nieuwspoort de nieuwe Biden-regering en wat de plannen zijn om er weer bovenop te komen. Ik kijk er naar uit. Het zal ondanks alle politieke wild-westtaferelen van dit moment zeker ook een hoopvol verhaal zijn.