verslag

Een bezoek aan Joe

RONALD SCHOUTEN

Vol hoop stond ik een jaar geleden bij de bus van Joe Biden te wachten om hem na zijn bijeenkomst in een zaaltje ergens in New Hampshire kort te mogen interviewen. In dat zaaltje stond Biden zijn potentiële kiezers toe te spreken: zijn woorden klonken hoopvol en vol beloftes van een sterker en verenigd Amerika post-Trump. Biden was qua roem niet de minste kandidaat. Aan zijn jaren als VP aan Obama’s zijde heeft hij een heuse celebrity-status overgehouden. Om toch kans te hebben deze bekende politicus en officiële presidentskandidaat te ontmoeten leek het mij een verstandig idee om zijn praatje na een paar minuten te verlaten en hem buiten op de parkeerplaats op te wachten. Na afloop van zijn praatje zou hij, zo dacht ik tenminste, de zaal via een achterdeur verlaten om vervolgens op het parkeerterrein in zijn befaamde tourbus te stappen die hem door de hele staat New Hampshire zou vervoeren tijdens de primaries.

Het was ijskoud, een temperatuur van -14 graden met wat wind waardoor de gevoelstemperatuur waarschijnlijk nog een stuk lager lag. Ik stond er alleen met Frank Post (ja ja, de zoon van). Ik interviewer, hij mijn cameraman. Hoe leuk zou dit worden. Als enige hadden wij besloten bij de achterdeur op de parkeerplaats hem op te wachten, in tegenstelling tot de menigte die binnen in de zaal naar zijn verhaal zat te luisteren in de hoop op een ontmoeting met Mr. Biden himself. Wij zouden straks de kans hebben om hem een paar vragen te stellen zonder de aanwezigheid van concurrerende pers. 

Maar wat vraag je zo’n man nou eigenlijk, zeker als hij haast heeft. Misschien wil hij maar één vraag beantwoorden of heeft hij überhaupt geen tijd voor ons. Ik begon met Frank te sparren, “zullen we vragen of hij the Soul of the Nation, zijn bekende slogan, uit kan leggen aan de Hollandse kijkers of moeten we vragen waarom hij van Trump zou kunnen winnen?” Zo schoten ons steeds andere vragen te binnen die ons nuttig leken. Ondertussen begon het wachten wat vervelend te worden. Na inmiddels bijna een uur te hebben staan wachten op onze primeur met Joe begonnen we echt verkleumd te raken.   

Onze groep, die nog lekker warm binnen zat, wist ons te melden dat hij nog lang niet uitgesproken was. Sterker nog, het gehele publiek had na afloop van zijn speech een meterslange rij gevormd om hem te ontmoeten en met hem op de foto te gaan. En daar draait Sleepy Joe zijn hand niet voor om: de inmiddels 78-jarige politicus nam als een ervaren social media koning de telefoons uit de handen van zijn fans en nam met iedereen een foto. Hij nam voor ieder persoon in de rij uitgebreid de tijd, of het nou was voor een knuffel of een praatje: uncle Joe was up for it. 

Ondertussen stonden wij nog te verkleumen op het parkeerterrein. Lichtelijk teleurgesteld besloten we toch maar weer naar binnen te gaan en zo werd ik uiteindelijk de laatste persoon in de rij die hem op deze bijeenkomst nog de hand kon schudden. De vragen die ik van tevoren met Frank bedacht had was ik eigenlijk al weer vergeten toen hij dan eindelijk voor me stond. “Hi Joe, you‘re doing great and I wish you all the best” wist ik nog net te stamelen en weg was hij, de Soul of the Nation.